شهادت حضرت علی اکبر علیه السلام
روز عــاشـورا که روز عـشـق بـود جــام یاران پر ز سـوز عـشـق بود بــانــگ مــیــزد ســاقــی بــزم بــلا عــاشــقـان را آشــکــار و بــرمــلا کــای گــروه بــاده خـواران الــست بــاید از جــام بــلا گـردید مست از در و دیـــوار مــی بـــارد بــلـــا تــا کــند خــیــل شــمــا را مــبتــلا بــاده خــوران! هــمــدم ساقی شوید سر خوش از جام هوالباقـی شویــد بــاده خــوران گــرد او گـشتند جمع جانــشان پــروانه شد بر گرد شمع هـر کـه را درحد خود میریخت می تــا کــند ایــن راه را مـــستانه طی تــا مــبــادا مــستی اش افـزون شود حــالتــش از بــاده دیـگرگون شود مستی اکــبر ز یــاران بــیــش بــود جام را از دســت ساقـــی می ربود هـرچه می در ساغرش میریخت او میشنید از او کـه: سـاقی! باده کو؟ ســـاغرم پُــر کــن دمـادم از شراب تــا کــنـد هــر ذره ام را آفـــتــاب کی توان سرمست شد زین یک دوجام بـــاده نــوشی خوش بود، اما مدام! خــوش بــود بــا مــی مـدام آمـیختن باده را دائــم بــه ســـاغــر ریختن می که بی اندازه باشد خوشتـراست مـــرد ایـــن مـیدان علی اکبر است ساقــی دانـا دل و صــافــی ضمیــر گفت با او: هرچه خـواهی باده گیر آنـــقدر مــی از ســبــوی او کــشیـد تا که رنگ او گرفــت و هو کشید چون حسین این جلوه رانـظاّره کرد جــامه بــر تن از تـحیّر پاره کرد کاین چه رسم عشق بازی باخداست اکبرست این در تجلّی، یا خداست چــون شــنـیــد انی انا الله از درون کـــرد خــود نعلین را از پا برون ســر بــرهـنــه جـانب یــاران دویــد پــابـرهنـه سوی می خواران دوید کــایــنک اکـبر در تجلّی گاه اوست دیگراکبرنـیست آنجابلکه هوسـت هــرچــه مــی بــینید آیات وی است عــالم امـکان ظهورات وی است در فــنــای مــا بــقــا دارد حــضور لا ی مــا الــاّ درآرد در ظــهــور بنگــریــد ای بـــاده خـواران آشکار در جـــمال اکـــبرم رخـــسار یار هــر کــه را مــیل تـماشای خداست رو کنـــد آنـجا، که طور انبیاست هــرکــه از آن بــاده سـاغر میکشید نــعرۀ الـــله اکـــبــر مــی شـــنید زان سپس درعـرصۀ غیب و شهود ذکــر تـــسبیح مــلـک، تکبیر بود |